Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa - największa raciborska parafia obejmująca tzw. Nowe Zagrody, powstała w 1935 roku, należąca do dekanatu raciborskiego leżącego w diecezji opolskiej.
Kościół wybudowana staraniem księdza Jerzego Schulza w latach 1934-1935 w formie rotundy z dużą kopułą. Fundusze na budowę kościoła pochodziły z kolekt i ofiar parafian z kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Raciborzu, które zbierano przez kilka lat. 20 października 1935 roku metropolita wrocławski kardynał Adolf Bertram dokonał konsekracji świątyni. Półtora roku później jej pierwszym proboszczem został mianowany ksiądz Jan Post. Działania wojenne spowodowały poważne zniszczenia kościoła. 29 marca 1945 roku kościół został poważnie uszkodzony, zostało zniszczone sklepienie, które odbudowano w latach 1947-1948. Ksiądz Jan Post w 1976 roku został przeniesiony na emeryturę, a jego miejsce zajął ksiądz Alojzy Jurczyk, który zarządzał parafią do swojej śmierci - lipiec 2005. W czasie ciężkiej choroby księdza proboszcza, od 2002 roku parafią zarządzał tzw. Administrator. Funkcja ta sprawowana była najpierw przez księdza Piotra Sługockiego, a następnie przez księdza Adama Rogalskiego, którego 1 października 2005 roku Biskup Ordynariusz mianował proboszczem. Przez blisko 30 lat dokonano wielu inwestycji, m.in. wyremontowano dach i elewację kościoła, ufundowano trzy nowe dzwony oraz 39-głosowe organy. W latach 1989-1991 wybudowano nowy dom parafialny, w którym katechizuję się dzieci i młodzież.
Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Raciborzu – rzymskokatolicki kościół parafialny w Raciborzu, w województwie śląskim. Należy do dekanatu Racibórz diecezji opolskiej. Mieści się przy ulicy Adama Mickiewicza. To tzw. kościół farny – najstarszy w Raciborzu.
Zapewne pierwotny kościół farny był budowlą drewnianą. Ta uległa zniszczeniu. Dotkliwy był pożar z 1300 r. Po nim kościół gruntownie przebudowano. Nowa świątynia otrzymała formę gotyckiego kościoła halowego, trójnawowego, z wydłużonym prezbiterium. W 1418 od strony południowej prezbiterium dobudowano dwukondygnacyjną przybudówkę, w której umieszczono kapitularz (na parterze) i skarbiec (na piętrze). W latach 1426-1436 z kolei dołączono do elewacji frontowej (zachodniej) dużą kaplicę. Było to nietypowe rozwiązanie, które zmieniło wygląd kościoła i jego architekturę. Kaplica ta przeznaczona była pierwotnie dla ludności niemieckiej. Szybko jednak się okazało, że ludność niemieckojęzyczna pozostała w centralnej części kościoła a ludność polskojęzyczna zajęła dobudowaną kaplicę. Stąd wzięła się jej nazwa: Kaplica Polska. Do tej kaplicy od strony północnej w XVI w. dobudowano późnogotycką wieżę zbudowaną na planie kwadratu. W XVI w. prezbiterium pokryto sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Zworniki użebrowania spięto tarczami z gmerkami raciborskich mieszczan, którzy wsparli odbudowę świątyni. Po pożarze w 1574 r. powstało także nowe sklepienie w nawie głównej. Na postawionych filarach wsparto bogate późnogotyckie sklepienie gwiaździste do dziś zachowane jedynie w części kościoła.
Kościół pw. św. Jakuba – podominikański kościół pochodzący z XV wieku, który znajduje się na rynku w Raciborzu. Jest to gotycka budowla orientowana, która posiada jedną, szeroką nawę. Od strony wschodniej poprzedzona jest wieloprzęsłowym chórem. Elewacja zachodnia od strony Rynku posiada wystrój neoromański, natomiast wieży i elewacjom bocznym przywrócono styl gotycki za sprawą raciborskiego architekta Stracke'go. Po prawej stronie od głównego wejścia znajduje się marmurowy krzyż, który stoi tam od czerwca 1874 roku. Natomiast po drugiej stronie znajduje się pomnik św. Jana Nepomucena sprzed 1720 roku.
Kościół św. Jakuba to jedyna pozostałość po klasztorze dominikanów. Jego powstanie wiąże się ze sprowadzeniem zakonu Dominikanów około 1258 roku. Prawdopodobnie w tym samym roku został konsekrowany przez biskupa wrocławskiego Tomasza I. Obecny wygląd budowli pochodzi z początków XV wieku, po pożarze z 1300 roku. Dzisiejszy główny układ architektoniczny powstał w wyniku przebudowy zakończonej w roku 1655, po pożarze z 1637 roku. Data odbudowy wraz z herbem Odrowążów, z których wywodzą się śląscy dominikanie – św. Jacek i błogosławiony Czesław widnieją na kamiennej ościeżnicy drzwi prowadzących od północnej strony na chór. W tym roku powstała również kaplica grobowa rodziny hrabiów von Gaschin oraz Matki Boskiej Szkaplerznej, poprzez podwyższenie i postawienie filarów w zachodnim przęśle nawy. W 1810 roku po kasacji klasztoru dominikanów również kościół przyklasztorny miał zostać zlikwidowany. Jednak w wyniku zabiegów duchowieństwa 24 sierpnia 1811 roku zawarto porozumienie. Mówiło ono, że w kościele św. Jakuba będą odprawiane nabożeństwa w języku polskim. Królewski Urząd Skarbowy przeznaczył 926 talarów na utrzymanie dwóch duchownych i kościelnego, a także na zakup sprzętów liturgicznych. Nabożeństwa w języku polskim odprawiane były w tym kościele do roku 1938. Podczas renowacji kościoła w latach 1822-1823 wymieniono między innymi gonty na niepalny dach. W 1874 roku przebudowano elewację kościoła. W 1945 roku wskutek działań wojennych spalił się dach, ołtarz oraz uszkodzono sklepienie prezbiterium w kościele. Odbudowę rozpoczęto w tym samym roku, a zakończono w 1947. Kościół św. Jakuba pełnił wtedy, do czasu odbudowy kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny rolę kościoła parafialnego dla centrum miasta. Obecnie odbywają się w nim Msze Święte w języku niemieckim oraz nabożeństwa dla młodzieży. Jest kościołem filialnym, należącym do parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.
Kościół świętego Mikołaja – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Racibórz diecezji opolskiej. Znajduje się w raciborskiej dzielnicy Stara Wieś. Świątynia została zbudowana w stylu neogotyckim i zaprojektowana przez śląskiego architekta Ludwiga Schneidera.
Stara Wieś, najstarsza z obecnych dzielnic Raciborza, przyłączona do miasta 1 czerwca 1902 roku. Przez ponad 900 lat funkcjonowała na tym terenie duża i bogata wieś, położona na krzyżujących się szlakach handlowych bramy morawskiej. Tradycyjnie centralnym punktem każdej takiej wiejskiej społeczności jest miejscowy kościół. Pierwsza, drewniana katolicka świątynia pod wezwaniem św. Mikołaja istniała tutaj już w II połowie XII wieku, czyli na kilkadziesiąt lat przed powstaniem Raciborza jako miasta na lewym brzegu Odry. Parafia św. Mikołaja była bardzo rozległa i na przestrzeni dziejów obejmowała całą południowo-zachodnią część współczesnego Raciborza oraz wieś Pawłów. Warto wspomnieć, że Jan Długosz w swojej kronice, opisując historię konfliktu i zawarcia ugody pomiędzy księciem wrocławskim Henrykiem IV Probusem a biskupem wrocławskim Tomaszem II, wspomina także o świątyni, która istniała na Starej Wsi. Inny historyk ksiądz Augustyn Weltzel precyzuje datę istnienia pierwszej świątyni na 1060 rok. Świątynia ta miała być wcześniej synagogą. Zatem najstarszy kościół na terenie dzisiejszego Raciborza powstał na Starej Wsi. Pierwsza wzmianka o murowanym, gotyckim kościele pw. św. Mikołaja pochodzi z 1296 roku. Ta świątynia przetrwała ponad 600 lat. Była orientowana, czyli z prezbiterium skierowanym na wschód, posiadała także drewnianą dzwonnicę z trzema dzwonami. Obok znajdował się cmentarz i probostwo. W 1786 roku zbudowano nową, murowaną dzwonnicę w stylu barokowym.
Kościół św. Jana Chrzciciela – neogotycki kościół parafialny parafii św. Jana Chrzciciela położony w Raciborzu–Ostrogu przy ulicy Morawskiej 1. Obecny budynek wzniesiony został w latach 1856–1866.
Ciągle jeszcze trwają spory co do dokładnej daty powstania kościoła na Ostrogu. Jednak, jak podają teksty źródłowe, kościół ten został wzniesiony w XIII wieku. Funkcjonował, podobnie jak w Strzegomiu, Wleniu oraz Opolu jako kościół grodzki (poza obrębem fortyfikacji grodowych). Wezwanie św. Jana Chrzciciela na Śląsku było w owym czasie dość rzadkie. Za najbardziej prawdopodobną hipotezę przyjmuje się, iż Janowi Chrzcicielowi poświęcona była pierwotnie kaplica zamkowa, która to została "przeniesiona" poza tereny zamku i funkcjonowała jako odrębny kościół. W 1307 r. kościół był drewniany i nie posiadał praw parafialnych. Brak murowań można wyjaśnić tym, że wówczas nie tolerowano w bezpośrednim sąsiedztwie zamku murowanych domów Bożych. Powodem tego była możliwość schronienia się w nich wdzierających się wrogów. Dalszy ciąg historii kościoła nie jest znany. Prawdopodobnie drewniany kościół pochłonął wielki pożar w 1574 r. Jednak źródła nie potwierdzają, która świątynia została wtedy zniszczona. Są natomiast dowody, iż kościół uległ pożarowi w 1637 r. Kościół został odbudowany przez hrabiego Jerzego Oppersdorfa, właściciela raciborskich posiadłości zamkowych. W 1649 r. biskup dokonał konsekracji nowego kościoła oraz trzech ołtarzy. W miarę upływu lat i zmieniania się kapelanów rozbudowywano i wzbogacano wnętrze, teren wokół kościoła, powiększano okna, w 1730 wstawiono organy, rozbudowano wieżę. Kościół posiadał główny ołtarz, wystawiony ku czci Świętej Dziewicy i patrona. Znajdowały się tam także dwa mniejsze ołtarze – przy wejściu Imienia Jezusa i po lewej stronie ołtarza głównego. Na początku XIX wieku wspominany jest również ołtarz boczny św. Sebastiana.
Parafia Matki Bożej Raciborskiej – raciborska, rzymskokatolicka parafia, która swym zasięgiem obejmuje południowo-wschodnią część Nowych Zagród - jednej z dzielnic miasta. Parafia należy do dekanatu raciborskiego w diecezji opolskiej.
Pierwszy kościół drewniany powstał tutaj w 1432, a obecny murowany wykonany w stylu barokowym pochodzi z 1727 roku. Konsekracji dokonał biskup Eliasz Daniela von Sommerflekl w dniu 25 września 1736 roku. Parafia została utworzona w 1937 roku, a erygowano ją z terenu parafii św. Mikołaja. Ołtarz pochodzi z 1870 i posiada wystrój neobarokowy. Po obydwu stronach ołtarza znajdują się trzy kolumny, u góry usytuowany jest obraz św. Anny z 1893, środek ołtarza, ponad tabernakulum, zajmuje obraz Matki Bożej. Oprócz cudownego obrazu, zabytkami w kościele są dwa boczne ołtarze - Najświętszej Krwi i Świętego Krzyża, pochodzące z końca XVII wieku - z tym, że ołtarz Najświętszej Krwi został w 1869 roku ozdobiony nowym obrazem namalowanym przez malarza Lammicha. Jego też dziełem jest obraz przedstawiający św. Józefa. W 1932 obraz Lammicha w ołtarzu Najświętszej Krwi został odnowiony przez malarza Ł. Mrzygłoda. Zadbano również o otoczenie kościoła, odnowiono grotę Matki Bożej Fatimskiej, stacje Drogi Krzyżowej i stacje Różańca Świętego, zakupiono także plac obok kościoła, gdzie wybudowano plebanię, z tyłu kościoła powstał ołtarz polowy z kopią obrazu Matki Bożej. Najbardziej uroczyste odpusty odbywają się w każdą niedzielę po Nawiedzeniu, Wniebowzięciu i Narodzeniu Najświętszej Maryi Panny. Z kościołem Matki Bożej związany jest klasztor sióstr Annuntiata. Z dniem 15 września 1990 roku oficjalnie duszpasterstwo w parafii przejął ksiądz Eugeniusz Dębicki, który gorliwie kontynuuje dalszą trudną pracę integracyjną wspólnoty parafialnej. W ciągu tych przeszło dwunastu lat został otynkowany kościół, w 1990 roku wyremontowano organy, w 1992 wymalowano kościół, w 1995 kościół otrzymał nowy dach. Najważniejszą jednak rzeczą jest dalsza praca nad jednością całej, już obecnie dużej, wspólnoty parafialnej, dlatego między innymi każdego 13 dnia miesiąca od maja do października odbywają się nabożeństwa fatimskie,w których bierze udział wielu parafian i nie tylko. 20 maja 2006 pod kościołem uroczyście odsłonięto pomnik Jana Pawła II.